—मणिराज गौतम
मेरा शब्द बाणहरुले
अनायसै दुख दिए होला
बिन्ति,मेरा शब्दहरु
मार्ने कोसिस नगर्नु
म बचन बदता मान्छे
मेरा बचनमा
तराजु भए भने
केबल,शब्दलाई,जोख्ने
कोशिस कहिलै नगर्नु ।।
म मान्छे,हु
त्यसैले त गल्ति हुनसक्छ
गल्ति बिनाको मान्छे कहा पाईन्छ र
दुख बिनाको सुख कहा भेटिन्छ र
मित्र बिनाको मित्रता कहा बन्नि छ र
त्यसैले, मेरा शब्द बाणहरुले
दुख दिए भने सयोग ठान्नु
बेला बखत मेरा शब्दहरुले
घचघचाएछन भने
बिन्ति शब्दलाई जोख्ने कोशिस नगर्नु ।।
भन्छन आतिने मान्छे मातिन्छरे
यो पनि सयोगनै हो
हिजो आएको जिवन
हुलका हुल होईन
एक्लो जिन्दगीनै हो
यो काल चक्र
न त मेरो, न त उसको
केबल हामी सबैको हो
यसलाई ब्यबारिसे नभन्नु
सयोग मेरा शब्दहरुले
कहिलेकाही घचघचाए भने
बिन्ति शब्दलाई जोख्ने कोशिस नगर्नु ।।
मेरा शब्द तराजुमा अट्ने छैनन
यसको भण्डार ठुलो छ
यसलाई लत्याउने हो भने
यसको रिस पनि कडा छ
जसले यसको मर्म बुच्छ
उसलाई यसको भण्डार थाहा छ
यो हिड्न सक्दैन होईन
यो बोल्न सक्दैन होईन
तर पनि यसलाई र्निर्जिब नठान्नु
बिन्ति कहिलेकाही शब्द आत्तियो भनेर
जोख्ने कोषिस कहिलै नगर्नु ।।
रिस रागको ससारमा
सजिब चिन्न गार्हो हुन्छ
चोखो मन भए देखी
मान्छे चिन्न सहज लाग्छ
हो यही हो ससंर
जहा घना बस्ती छ
तछाडमछाड गर्दा गर्दै
एकदिन जानु त्यही छ
त्यसैले कहिलेकाही
म झोकिए भने
मलाई साथ नदिन
बिन्ति जिन्दगीमा
मैले दुख दिए भने
मलाई खोज्ने कोसिस नगर्नु ।।
